K-PSOSW nr 1
im. L.Braille'a
w Bydgoszczy

Wyszukiwarka

E-dziennik

Metody pracy
1. Rozwijanie umiejętności posługiwania się wzrokiem wg. N. Barragi.
Opiera się na etapach rozwoju widzenia , które u każdego dziecka przebiegają w ściśle określonych fazach. Pracę z dzieckiem rozpoczyna się od przeprowadzenia diagnozy, która wskazuje, od którego etapu należy rozpocząć usprawnianie funkcji wzrokowych. Metoda składa się z ćwiczeń, które sformułowane są w kategoriach behawioralnych, określających czynności wzrokowe, które należy na danym etapie wykonywać i usprawniać, aby je opanować, po czym można przejść na kolejny etap – rozwijanie kolejnej czynności wzrokowej. Metoda może być stosowana dla małych dzieci, dzieci przedszkolnych, szkolnych, młodzieży i dorosłych oraz dla osób ze sprzężonymi niepełno sprawnościami. Usprawnianiu podlegają funkcje optyczne, optyczno- percepcyjne oraz percepcyjne wzrokowe. Metoda polega na prowadzeniu ćwiczeń usprawniających wymienione funkcje. Wielokrotność powtórzeń ma na celu wyćwiczenie, usprawnienie oraz automatyzację reakcji wzrokowych. Wielość powtórzeń ma wprowadzać wiele doświadczeń wzrokowych, które mają być prawidłowo funkcjonalnie wykorzystywane w różnych sytuacjach. Metoda ma na celu poprawienia funkcjonowania wzrokowego najpierw w oparciu o funkcje optyczne, a później wzrokowe funkcje korowe (kojarzeniowe). Ćwiczenia nie wpływają na możliwości optyczne oka (nie poprawia optycznych parametrów widzenia) tylko mają usprawnić funkcjonowanie w oparciu o wzrok.
2. Wspomaganie Funkcjonowania Wzrokowego Dzieci z Mózgowym Uszkodzeniem Widzenia
wg. M. Walkiewicz – Krutak

Metoda skierowana dla dzieci ze schorzeniami neurologicznymi i genetycznymi, w których dochodzi również do obniżenia rozwoju funkcji wzrokowych.
Wspomaganie rozwoju widzenia dziecka z mózgowym uszkodzeniem widzenia powinno koncentrować się wokół aktywności , w których są zintegrowane informacje pochodzące z wielu zmysłów – dotyku, słuchu, wzroku, gdzie włączana jest motoryka. Nie należy opierać się tylko na jednej modalności, co prowadzi do ograniczenia możliwości poznawczych dziecka. Należy zwrócić uwagę na dobór bodźców stosowanych podczas stymulacji, które powinny być dostosowane do możliwości percepcyjnych dziecka, a sposób prowadzenia stymulacji powinien być dostosowany do możliwości przyswajania i tak zorganizowany, aby wykorzystać naturalne sytuacje sprzyjające usprawnianiu widzenia. Oddziaływania są ukierunkowane na następujące obszary: pobudzanie do reakcji i zwiększanie reaktywności wzrokowej na różne rodzaje bodźców wizualnych, wspomaganie rozwoju funkcji okoruchowych i umiejętności wzrokowych uwarunkowanych funkcjami okoruchowymi, wspomaganie rozwoju aktywności wzrokowo – motorycznych, wspomaganie rozwoju umiejętności wzrokowo – percepcyjnych.
3. Sensomotoryczna Terapia Widzenia
Opiera się na oddziaływaniach mających na celu integrację funkcji wzrokowych z jednoczesnym usprawnianiem funkcji motorycznych niezbędnych podczas np. pisania. Wpływa na powstanie prawidłowej optycznej lokalizacji wzrokowej oraz optycznej lokalizacji mięśniowej (łączy terapię widzenia z integracją sensoryczną). Dzięki takiemu modelowi pracy z dzieckiem można wpłynąć na poprawę integracji sensorycznej, pamięci sekwencyjnej, pamięci wzrokowej, sprawności ręki oraz funkcje wzrokowe wpływające na jakość i tempo pisania oraz wykonywanie innych czynności manualnych pod kontrolą wzrokową, na planowanie motoryczne, czytanie, koordynację wzrokowo – ruchowo – słuchową. Funkcje wzrokowe poddane terapii to statyczne funkcje wzrokowe (fiksacja, ruchomość gałek ocznych, konwergencja, akomodacja, ruchy kaskadowe, widzenie centralne i obwodowe) oraz
dynamiczne ( funkcje wzrokowe skorelowane z motoryką dużą i małą). Szczególny nacisk w metodzie położony jest na dynamiczną terapię funkcji wzrokowych.
4. Metody pleoptyczne i ortoptyczne w usprawnianiu widzenia
Metoda powiązana z typowym leczeniem zeza i niedowidzenia, mająca na celu zmniejszenie stopnia niedowidzenia i braku widzenia obuocznego i stereoskopowego spowodowanego chorobą zezową. W przypadku zeza i niedowidzenia , najpierw następuje terapia niedowidzenia – ćwiczenia wzmacniające oko niedowidzące, a po poprawie ostrości w oku słabszym , może nastąpić wzmacnianie siły mięśniowej w obu oczach – ćwiczenia antyzezowe. Metoda ma poprawić funkcje optyczne oczu, ma wpłynąć na poprawę ostrości widzenia oraz na prawidłowe ustawienie gałek ocznych, zmniejszenie zeza, doprowadzenie do widzenia obuocznego, a nawet stereoskopowego. Ćwiczenia skupiają się na funkcjach optycznych oczu tj. fiksacji, ruchach śledzących w pionie i poziomie, ruchach sakkadowych, konwergencji i akomodacji, mają poprawić koordynacje wzrokowo – ruchową i doprowadzić do usprawnienia czytania i pisania – czynności opartych na podstawowych ruchach gałek ocznych. Metoda ma formę statyczną.